Czy można być dyplomatycznym dyplomatą? Tego przekonamy się 10 lutego podczas Dnia Dyplomaty.
Pojęcie dyplomacja sięga czasów starożytnej Grecji oraz Rzymu. Pierwsze wzmianki można dostrzec w Biblii, kiedy to Saba przybywa do króla Izraela Salomona.
Monarchowie wysyłając swych zaufanych ludzi do sąsiednich krajów, pragnęli załatwienia ważnych spraw, złagodzenia napięć, przypieczętowania umów.
Osoby te musiały cechować się krasomówstwem, znajomością retoryki i erystyki. Rzymscy dyplomacji przybrali nazwę oratores, legati, wśród nich bardzo ważną rolę odgrywali feciales ? wysłannicy wojenni, Greccy zaś presbejs.
Średniowiecze i czasy nowożytne w Wenecji spisano pierwszy dyplomatyczny regulamin dla oratores. Dało to początek praktyce stałych poselstw. Z biegiem lat Francja i Anglia dostrzegła znaczenie dyplomaty, który stał się powiernikiem i jednym z bardziej zaufanych ludzi.
Polska zaczęła wysyłać poselstwa w XVI wieku. Po 1648 roku podejmowane misje dyplomatyczne pociągnęły za sobą proceder prawny, zaczęto rzetelniej spisywać procedury, ceremoniały oraz pracę stałych misji za granicami kraju.
XVIII/XIX wiek przynosi uściślenie pojęcia dyplomacja ? jako podejmowane przez dyplomatów reprezentowanie danego kraju na arenie światowej, pozyskiwanie wsparcia wojskowego oraz pomoc w zawieraniu umów. Dyplomaci pracujący w ambasadach i konsulatach zajmują się również pomocą dla obywateli swego kraju (przebywających w danym państwie).
Zdolności krasomówcze nadal są niezbędnym atrybutem potrzebnym do reprezentacji kraju.