12 stycznia 1964 roku doszło do obalenia Sułtanatu Zanzibaru. 12 grudnia wpisał się w kalendarz jako Dzień Upamiętniający Rewolucję w Zanzibarze.
Przez długie lata Zanzibar był sułtanatem, w którym decydowali Arabowie.
Czerpiąc korzyści z murzyńskich niewolników rozwinięto plantacje goździków oraz rozszerzono handel niewolnikami z Afryki. Po śmierci sułtana władza przypadła dwóm jego synom, czego finałem było utworzenie oddzielnych księstw: Omanu i Zanzibaru. Majid ibn-Said spowodował, iż niewolnictwo stało się jednym z głównych źródeł finansowania kraju. Kolejni sułtanowie stopniowo znosili niewolnictwo, otwierając się na otwarcie szlaków handlowych.
Na przełomie lat 1886 ? 1890 Anglicy i Niemcy z terenów Zanzibaru utworzyli brytyjski protektorat. W czasie rządów brytyjskich zaczęto dopuszczać rodowitych mieszańców do polityki, co przyczyniło się do tego by w 1926 roku ludność afrykańska znalazła się w składzie rad: ustawodawczych oraz wykonawczych. Gdy opadł kurz po II wojnie światowej zaczęto tworzyć pierwsze arabskie partie polityczne, jedne o poglądach marksistowskich inne nacjonalistyczne. Rok 1963 to data kiedy Zanzibar otrzymał od Brytyjczyków wewnętrzną autonomię, co przyczyniło się od odzyskania niepodległości
i przemiany w monarchię konstytucyjną.
Ludność murzyńska pragnęła odcięcia się od dominacji ze strony Arabów. 12 stycznia 1964 roku wybuchła rewolucja ? generał Okello obala rząd. Jego wojskowi towarzysze tworzą Radę Rewolucyjną a sułtanat zastąpiono Ludową Republiką Zanzibaru i Pemby. W krwawych starciach zginęły tysiące Arabów, ci co przeżyli udali się wraz z sułtanem na wygnanie. W kwietniu Zanzibar złączył się z Tanganiką i utworzył Zjednoczoną Republikę Tanganiki i Zanzibaru od maja noszącą nazwę Tanzania.